آقا کجایی؟

بی تو وضع ما بسان قلبی بی احساس است!

آقا بیا و احساس به ما و زندگیمان ببخش

اگر دست وقتی روی آتش بود احساس سوزش نداشت، آنوقت آدم در حالیکه می خندید و اصلا حواسش نبود به جای دست یک چماق سوخته داشت. و آقا این وضع ماست! اوضاعمان بی شما روی اجاق است و ما نمیفهمیم! بی خیال و سر به هوا می خندیم! داریم زغال میشویم اصلا احساس نمیکنیم! نهایتا توی مشکلات بچه گانه مان یا ظلم هایی که در دوردست به عده ای می شود و سهم ما نهایتا شنیدن از اخبار است واکتفا به لعنی و دندان قروچه ای.....کمی یادتان میکنیم

ما چه می فهمیم اضطرار یعنی چه؟ ما چه می فهمیم امن یجیب را؟ ما چه می فهمیم سالها دست بر قبضه شمشیر و نیم خیز بودن را؟ ماچه می فهمیم این معنای کلام خدا را که " وانتظروا انی معکم من المنتظرین"؟ اگر خدا هم منتظر است پس ما چه کاره ایم؟ اصلا احساس میکنیم این معیت را؟

خیلی ها آمدند و دانستند چگونه باید منتظر باشند و رفتند و ما هنوز مانده ایم که چگونه؟ قصدم دلنوشته نیست که دلی که فهم ندارد حرف هایش هم چپکی است..... قصد عرض طلب بود....طلب برای ادراک درد.....که ما هنوز هم ابن سبیلان حیرتیم