چندی پیش شیطان را دیدم!در حوالی میدان بساطش را پهن کرده بود . فریب می فروخت. مردم دور و برش جمع شده بودند. هیاهو و هول می زدند و بیشتر می خواستند. توی بساطش همه چیز بود : غرور، حرص،دروغ ، خیانت ، جاه طلبی و ..... هرکس چیزی می خرید و در ازایش چیزی می داد. بعضی ها تکه ای از قلبشان را می دادند و بعضی ها پاره ای از روحشان را . بعضی ایمانشان را می دادند و بعضی آزادگی شان را . شیطان می خندید و دهانش بوی گند جهنم می داد. حالم را به هم می زد. دلم می خواست همه ی نفرتم را توی صورتش تف کنم.
انگار ذهنم را خواند . موذیانه خندید و گفت: من کاری با کسی ندارم فقط گوشه ای بساطم را پهن کرده ام و آرام نجوا می کنم نه قیل و قال می کنم و نه کسی را مجبور میکنم چیزی از من بخرد.
می بینی ! آدم ها خودشان دور من جمع شده اند . جوابش را ندادم . آن وقت سرش را نزدیک تر آورد و گفت: البته تو با این ها فرق میکنی ، تو زیرکی و مومن . زیرکی و ایمان ، آدم را نجات می دهد. این ها ساده اند و گرسنه . به جای هرچیز فریب می خودند. از شیطان بدم می آمد،حرف هایش اما شیرین بود . گذاشتم که حرف بزند و او هی گفت و گفت و گفت.....
ساعت ها کنار بساطش نشستم تا اینکه چشمم به جعبه ی عبادت افتاد که لابلای چیزهای دیگر بود. دور از چشم شیطان آن را برداشتم و توی جیبم گذاشتم . با خودم گفتم : بگذار یکبار هم شده کسی چیزی از شیطان بدزدد. بگذار یکبار هم او فریب بخورد. به خانه آمدم و در کوچک جعبه ی عبادت را باز کردم.توی آن اما جز غرور چیزی نبود. جعبه ی عبادت از دستم افتاد و غرور توی اتاق ریخت. فریب خورده بودم، فریب. دستم را روی قلبم گذاشتم ، نبود . فهمیدم آن را کنار بساط شیطان جا گذاشتم. تمام راه را دویدم. تمام راه دویدم. تمام راه لعنتش کردم . تمام راه خدا خدا کردم. می خواستم یقه ی نامردش را بگیرم ، عبادت دروغی اش را توی سرش بگوبم و قلبم را پس بگیرم.
به میدان رسیدم شیطان اما نبود . آن وقت نشستم و های های گریه کردم. اشک هایم که تمام شد بلند شدم ، بلند شدم تا بی دلی ام را با خود ببرم که صدایی شنیدم ، صدای قلبم را !
و همان جا بی اختیار به سجده افتادم و زمین را بوسیدم به شکرانه ی قلبی که پیدا شده بود........