ای بنده ی ناتوانی که ندانسته فراموش می کنی و ناآگاهانه مغلوب خواب می گردی و ناخواسته بیمار و مسن می گردی و نا آگاهانه به گرفتاری های سخت مبتلا می شوی و ناخواسته به واسطه ی از دست رفتن امور دلخواهت دردمند می شوی و سرانجام نادانسته جان می سپاری !

چه چیز تو را بر سوء ادب نسبت به پادشاه عالمیان، توانا و گستاخ گردانیده که ندای تلویحی او را که برای قیام عبودیت و بندگی اش فرا میخواند مکرر می شنوی ولی آن را کوچک شمرده و توجه نمی کنی؟

اگر یهود و نصاری آن را می شنوند و التفاتی ندارند و تو نیز چنین می کنی پس واقعا فرق میان تو و آنان چیست؟

اگر ندایی از پشت خانه ی خویش بشنوی و گوینده ای که از صدق گفتارش باخبر نیستی به تو بگوید که این صدای فلان خلیفه یا پادشاه است یا صدای کسی که به بخشش او امید داری آیا کارهایت را رها نمی کردی و برای پاسخ به آن ندا بر نمی خواستی؟

آیا ندای تمام پیامبران و اوصیا و تمام دعوت کنندگان به سوی پادشاه زمین و آسمان در نزد تو بی اهمیت تر از گفتار شخصی است که یقینا از راستگوئی او بی خبری؟!!

حی علی الصلاه