|
دلنوشته 
| ||
|
غربت مولا! یا صاحب الزمان! ای مولای غریبم ! عجل علی ظهورک آری غربت مولا صاحب الزمان را می توان از هر معصوم دیگری بالاتر دانست . آلام و رنج و گریه های بیت الاحزان مادر بزرگوارشان حضرت زهرا "س" پس از رحلت پیامبر عظیم الشان اسلام "ص" اگر چه جگر خراش و جانسوز بود سه ماهی بیشتر طول نکشید. دوران غربت و خانه نشینی حضرت امیرالمومنین "ع" ربع قرن بود. فاجعه ی خون بار عاشورا سخت ترین مصائب عالم هستی بود ؛ اما در ظرف زمانی کوتاه صورت پذیرفت. دوره ی حبس باب الحوائج حضرت موسی بن جعفر"ع" را حداکثر 21 سال نوشته اند..... اما هم اکنون هزار و صد و اندی سال از ولادت امام عصر ارواحنا فداه می گذرد و این تواناترین و دلیرترین و شایسته ترین انسان روی زمین هنوز هم در زندان غیبت به سر می برد. چه صبر و استقامت و طاقتی ! چه انتظار طولانی و دردناکی! طبیعی است که اگر عضوی از یک خانواده یا یک خاندان به هر دلیل با مشکلی روبرو شود ، به دنبال آن تمام اقوام و آشنایان دست به دست یکدیگر می دهند ، به حرکت و تکاپو می افتند ، بالا و پائین می روند ، هزینه می کنند، اسناد ملکی و آبروی خود را به ودیعه می گذارند تا او را از گرفتاری خلاص کنند. این را بارها دیده ایم. مگر مطابق آموزه ها اعتقادی و معارف شیعه ، امام زمان ما عزیزتر از جان و هستی و پدر و مادرو فرزندان و عزیزان ما نیست؟ ( بابی انتم و امی و نفسی و اهلی و مالی) پس بیاییم با ترک گناه و با دعا برای ظهور آن حضرت، قفل زندان غیبت را بشکنیم و مولای عزیزتر از جان خود را از این گرفتاری چند سده آزاد سازیم.
برگرفته از کتاب آشتی با امام زمان/دکتر علی هراتیان
[ پنج شنبه 89/11/28 ] [ 7:19 عصر ] [ دلنوشته ]
[ گل واژه ها () ]
|
درباره وبلاگ  | |
| [قالب وبلاگ : سیب تم] [Weblog Themes By : SibTheme.com] | ||
